De inflatie piekt in België. In oktober kwam de inflatie uit op 12,6% en dat vreet aan de koopkracht van Belgische werknemers.
Daarom hebben ze in België de loonindexering uitgevonden. Bij de eerste gedachte denk je al snel. Wat een goed idee zo kunnen we de koopkracht op peil houden.
Maar wanneer je wat dieper over deze loonindexering nadenkt dan kom je al snel tot de vaststelling dat de loonindexeringen zoiets is als Junkfood.
Junkfood zit vol met zout en suiker. Onze lichaam is er aan verslaaft. Onze hersenen geven een signaal wanneer ze er zin in krijgen. Maar dat is eigenlijk een denkfout. Ze geven een signaal van honger krijgen. Maar in werkelijkheid zijn ze verslaafd aan zout en suiker.
België op weg naar loonindexering van 11.6% in Januari.
Eigenlijk staat de loonindexering haaks op het beleid van de ECB. Want de ECB wil de inflatie bestrijden en daarom trekt het de rente op.
Door de hoger rente kunnen consumenten en bedrijven minder lenen om te kopen. Daardoor daalt de vraag. En door het markt mechanisme van vraag en aanbod komt zo de prijs wat meer in evenwicht.
Maar de loonindexering doet juist het omgekeerde. Het werkt de ECB tegen. Want alles wordt duurder maar dat is geen probleem dan doen we de lonen wat omhoog en alles is opgelost. Men kan blijven kopen net het omgekeerde wat de ECB wil bereiken.
Het zou beter zijn om de lonen niet op te trekken op die manier hebben de consumenten minder geld om uit te geven en daalt de vraag naar goederen tegenover het aanbod wat de prijzen terug zal stabiliseren.
Ja zo werkt het markt mechanisme nu eenmaal. Maar we gaan dit systeem weer even gaan verkrachten.
We leven in België in een luchtbel. We willen graag geloven dat alles maakbaar is. We willen geen tegenslag. We kunnen dat niet meer verdragen. Inbinden op onze luxe daar willen we niet meer van weten. Nochtans werkt zo de vrije markt economie het best.
En de politici lachen in hun vuistje. Want ze scheppen de gedachte dat ze opkomen voor het volk.
Maar er hangt natuurlijk een schaduwkant aan.
Eerst en vooral gaat de helft van de loonindexering terug naar de staat. Via belasting op het loon gaat de helft terug naar vadertje staat. België is kampioen in het belasten van de lonen. En veel werknemers komen door de loonindexering in een hoger belastingschijf terecht.
Maar wie betaald die loonindexering nu eigenlijk. Of beter gezegd wie betaald deze belasting. De bedrijven en werkgevers natuurlijk. Op die manier legt men eigenlijk een belasting op bij bedrijven.
Voor sommige bedrijven is dit nefast omdat ze deze hogere lonen niet kunnen doorrekenen. Het gaat dus gewoon van hun marge af.
En de bedrijven die het wel kunnen doorrekenen die schuiven het door naar hun klanten doormiddel van prijsverhogingen.
Ja, extra inflatie!! Het wordt een spiraal van inflatie.
En wat met de concurrentie positie van onze bedrijven die moeten exporteren naar onze buurlanden. Ja die concurrentie positie gaat weer achteruit. Hierdoor zullen we minder werkgelegenheid krijgen.
Zie je. De loonindexering is als junkfood! Hoe meer je er van eet hoe slechter je gezondheid wordt.
Je gaat er aan kapot! En dat is met de loonindexering ook zo. We graven onze eigen economische ondergang.
Wat is dan wel de oplossing?
Gewoon door de zure appel heen bijten! De korte pijn methode!
Over kapitalisme en vrije markteconomie moet Europa nog veel leren van Amerika.
Reactie plaatsen
Reacties